Otto Vowinkel is een begrip in de klassieke gitaarwereld; een gerenommeerd luthier met klanten over de hele wereld. Een bouwer met oog voor detail en een sterke voorkeur voor traditioneel gebouwde gitaren.
Zijn gitaren zijn licht gebouwd en makkelijk bespeelbaar. Ze kenmerken zich door een maximale projectie en een groot volume. Ze zijn feilloos afgesteld, gelijkmatig in kleur en klank en perfect geïntoneerd.
Zijn concertgitaren zijn geheel met schellak gepolitoerd. In het rozet heeft hij het wapen van de stad Amsterdam verwerkt. De kop heeft hij gemodelleerd naar de gevel van het pand waarin zijn werkplaats gevestigd is.
Naast het traditionele, klassieke model bouwt Otto Vowinkel kwintbassen, cutaway’s, zevensnarige – en flamencogitaren. Zijn studiemodellen worden onder zijn supervisie in Spanje met de hand gebouwd.
Otto Vowinkel gebruikt Canadees ceder of Europees fichte voor het bovenblad en verschillende soorten palissander voor de zijkanten en het achterblad. Ook gebruikt hij, met zeer goed resultaat, coco bolo en esdoorn. Voor flamencogitaren wordt Spaans cipres gebruikt.
BLOG
Robin Scherpen met For the Unseen in Het Concertgebouw
Dit is Robin Scherpen. Een Nederlandse gitarist met een wel heel bijzonder programma. Door een oogaandoening kon hij geen partituren meer lezen. Na een gewaagde maar geslaagde oogoperatie moest hij noodgedwongen lange tijd in een donkere kamer verblijven. Daar begon hij op pure intuïtie te componeren. Nu is er het album For The Unseen en…
lees bericht Robin Scherpen met For the Unseen in Het Concertgebouw
Een bericht van Claudia
Dit is Claudia Donat, een Zweedse amateurgitariste. Ze stuurde me een e-mail die ik, met permissie, in zijn geheel citeer. De Nederlandse vertaling staat onderaan dit bericht. “Dear Mr VowinkelI wanted to write to you for a long time but I did not dare. Because I am a simple amateur, learning the guitar in my…
Volker hoopt op nog heel veel koffie
https://youtu.be/gPBQ9U3-JwE?si=KiDpBqLtoFttRhBf Dit is een video van de Duitse gitarist Volker Reichl. Hij speelt L’ ultimo caffè, van de Italiaanse componist Simone Iannarelli (Rome, 1970). Ik kon niet veel over Volker vinden, behalve dat hij regelmatig optreedt met een violist genaamd Petr Sakine. De video en uitvoering is opgedragen aan ene Sara. Hij schrijft haar een…